O książce: rok / Ciemność. Zimno. Dźwięk stale kapiącej wody. Jak Alena zrozumiała, była to jakaś piwnica. Przywożono ją tu na noc z torbą na głowie i przetrzymywano przez kilka dni. Dzięki Bogu, ona żyje i to już mnie uszczęśliwia. Mniej więcej raz na sześć godzin (według wewnętrznego zegara Aleny) przychodziła osoba z jedzeniem. I w ogóle nie chciało mi się jeść. Na samą myśl o tym, co będzie dalej, zrobiło się przerażająco. Alena znów przypomniała sobie tę straszną noc. Gdyby ona, naiwna dziewczyna z prowincji, wiedziała, co ją tutaj spotka, zostałaby w swojej wiosce na zawsze, nawet gdyby oznaczało to dalsze spokojne, szare życie.